Fórnfýsi og vinakærleikur

Í dag og gær las ég bók fyrir gamla konu á elliheimilinu um líf hennar sem barn - þessi kona hefur alla sína tíð haft hag annarra fyrir brjósti, tekið að sér erfið börn í fóstur og unnið að því að láta öðrum líða sem best. Sá hugsanagangur var mun algengari hér áður fyrr - og sést það á þessari bók að bæði foreldrar hennar og svo afi hennar voru með þennan sama kærleik í brjóstinu - tilbúin að fórna sér fyrir annarra hamingju og hjálpa þeim sem minna máttu sín.

Í dag er þetta ekki svona - hver hugsar um sig og sinn rass og hefur engan áhuga á því hvernig náunginn hafi það! Allir reyna að fá það allra besta og jújú stundum reyna þeir að fá það besta fyrir sína allra nánustu en það fer ekki mikið lengra en það! Náungakærleikurinn er í lágmarki og fæstir sem myndu einu sinni íhuga að taka að sér umkomulaust barn eða fórna einhverju fyrir þann sem minna á.

Vil samt hafa það á hreinu að með þessu bloggi er ég alls ekki að lýsa því yfir að ég sé eitthvað betri en hin hefðbundni Íslendingur dagsins í dag! Síður en svo!

Málið er nefnilega það - að við teljum okkur samt alltaf vera að gera góðverk og reynum okkar besta - en það kemur ekki nálægt því hvernig samhugurinn var fyrr á tímum þó að jú auðvitað hafi verið spilling þá eins og nú og margir slæmir meðlimir samfélagsins - þá var samfélagið samt allt öðruvísi a.m.k. fleiri sem voru með samhugann og náungakærleikann í botni og til í að fórna ýmsu til að létta undir líf annarra.

Í bókinni var t.d. talað um að langafi þessarar konu (á elliheimilinu) fékk t.d. einu sinni heimsókn þar sem ferðalangur kom að bænum með ónýta skinnskó og spurði hvort þau ættu nokkra skó?! -einu skórnir sem "langafinn" átti voru spariskór og þá lét hann ferðalanginn fá þá - einu spariskónna!

Hver myndi gera svona í dag?!?

-peace!